One of the guys…

Ik hoor vaak aan het eind van een training die ik heb gegeven, dat ik een van hun ben geworden. Dat ik echt deel uitmaak van hun groep. Dat ze al een band met me voelen.

Ik wist eerst niet zo goed wat ik daarvan moest vinden. Is dit meer een compliment, of juist niet goed? Moet ik ‘buiten’ de groep blijven of ‘boven’ (brrrr)?

Ben erg benieuwd hoe jullie daarover denken.

Ik wil wel met jullie delen hoe ik dit voor elkaar krijg. Ik doe er geen moeite voor, het gaat mij gelukkig natuurlijk af.

Ten eerste zorg ik ervoor dat ik alle namen direct weet. Meteen na de kennismaking. Het helpt dan wel als ik de namenlijst heb ontvangen natuurlijk.

Trucjes om namen te onthouden zijn voor mij: hardop benoemen en meteen in mijn hoofd een ezelsbruggetje van maken. Dat kan een kleur zijn, een voetbalclub (iemand met Ajax shirt) of een bril.

Ten tweede verdiep ik mij in mijn deelnemers. Ik stel vragen en vraag door. Ik vind het leuk om iets over bijzondere hobby’s te weten of hun gezin/huisdieren.

Hier kan ik later op de dag op terugkomen als we een bepaald onderwerp bespreken. Door dit terug te koppelen, laat ik zien dat ik onthoud wat ze hebben gezegd (en ze dus belangrijk vind) én zorgt het ervoor dat ze de materie beter begrijpen en leuker vinden. Ik zal een voorbeeld geven. Ik had een dame in mijn training die in een hotel werkt, maar ook kunstwerken maakt en verkoopt. Tijdens het onderwerp over Upsell/Cross-sell (omzet genereren), vraag ik haar hoe zij dit zou aanpakken met haar kunstwerken.

Ik betrek iedereen bij mijn training. Iedereen wordt genoemd.

Ook verbind ik mensen met elkaar. “Goh, jij maakt kunstwerken, kun je dan niet met je collega samen gaan werken, die schildert?”

Verder gebruik ik veel humor in mijn trainingen. Of ze het nou leuk vinden of niet (als ik zelf maar lol heb 😉).

In de pauze zit ik bij de groep aan tafel en ik begin over het algemeen pas met opruimen als elke deelnemer de zaal uit is.

Dus ja, dan “hoor je ineens bij de deelnemers”. En wat vinden jullie daar nou van?